Κατ αρχήν και μετα από 15 μέρες , θέλω να συγχαρώ από καρδιάς κι από εδώ όλους τους δρομείς που έλαβαν μέρος στον αγώνα . Ασχέτως αποτελέσματος , αν τερμάτισαν η όχι . Επίσης πάρα πολλά συγχαρητήρια στους Εθελοντές , στου Φωτογράφους, στους Διασώστες ,στους Διοργανωτές… και όλους όσοι βοήθησαν να βγεί είς πέρας αυτός ο αγώνας . Για τον αγώνα αυτόν, ότι και να πω , θα είναι πολύ λίγο …άλλωστε πολλοί άνθρωποι , δρομείς και μη , έχουν κατά καιρούς γράψει τι σημαίνει και τι είναι αυτός ο αγώνας και τώρα που αξιώθηκα και έλαβα μέρος , μπορώ να …σας τα επιβεβαιώσω κι εγώ και να προσθέσω ΄΄…και λίγα είπαν ΄!!!
Επιγραμματικά , είναι ένας αγώνας που γίνεται κατά 34 συνεχή χρόνια . Είναι ένας από τους πιο δύσκολους αγώνες παγκοσμίως ,όχι απαραίτητα από την μορφολογία του εδάφους ,αλλά κυρίως επειδή έχει χρονικά περιθώρια που είναι πολύ σφιχτά , έχει καιρικές συνθήκες απρόβλεπτες , όπως απρόβλεπτες είναι και οι …ανθρώπινες αντιδράσεις (υπομονή, επιμονή, πόνος, κούραση ,νύστα , παραισθήσεις κλπ ) κατά την διάρκεια των 36 ωρών που είναι ο αγώνας !
Παρ όλα αυτά , πολλοί δρομείς ,από όλο τον κόσμο, επιθυμούν διακαώς να τον τρέξουν και προσπαθούν πάρα πολύ για να φτάσουν να αποκτήσουν κάποιο κριτήριο που θα τους επιτρέψει να τολμήσουν , για να κάνουν εγγραφή .
Μέχρι πριν 2 χρόνια , δεν είχε περάσει από το μυαλό μου καθόλου η σκέψη ότι θα φτάσω να γράψω περιγραφή, για αυτόν τον αγώνα . Πόσο μάλλον ,ότι θα έφτανα να λάβω μέρος σε αυτόν τον αγώνα ! Από την στιγμή όμως , που κατάφερα να αποκτήσω κριτήριο ,που θα μου επέτρεπε να λάβω μέρος ,όλα αυτά άλλαξαν …
Στον πρώτο χρόνο, που απέκτησα κριτήριο και που έκανα εγγραφή , δεν στάθηκα τυχερός στην κλήρωση που έγινε …Υπομονετικά περίμενα την επόμενη χρονιά , όπου στάθηκα τυχερός (βοήθησε σε αυτό πάρα πολύ φυσικά και ο διπλός κλήρος που μπαίνει στην κληρωτίδα ) !!
Από την στιγμή που φίλοι δρομείς , με ενημέρωσαν –αρχικά- ότι είμαι μέσα στους τυχερούς συμμετέχοντες , χτύπησε ‘’ συναγερμός ’’ στον εγκέφαλο (!!!) .
Άρχισα να σκέφτομαι διάφορα γύρω από τον αγώνα ,π.χ. πρέπει να προπονηθώ , ΄΄να φτιάξω λίστα με πράγματα’’ κλπ κλπ !!! Παράλληλα ,κατά καιρούς μιλούσα με φίλους δρομείς που άλλοι ήδη είχαν τερματίσει τον εν λόγω αγώνα και άλλοι όχι ,και μάζευα τις πληροφορίες τους , τις συμβουλές τους –και τους ευχαριστώ θερμά , ακόμη μια φορά, από εδώ μέσα- και τις αξιολογούσα…Έπρεπε να ΄΄ διαβάσω ΄΄ καλά για αυτόν τον αγώνα …
Βέβαια , επειδή τυγχάνω και άνθρωπος που προσπαθώ πάντα να έχω κι ένα εναλλακτικό (ψυχικό κυρίως!) σχέδιο ΄΄ απόδρασης ΄΄ σε ότι κάνω , γνωρίζοντας όλα τα προαναφερθέντα για τον αγώνα αυτόν , ΄΄ χάραξα ΄΄ μέσα μου και την σκέψη ότι ΄΄κι αν δεν το καταφέρεις φίλε να φτάσεις στο τέλος , μην στεναχωρηθείς ! Θα προσπαθήσεις και ίσως να τα καταφέρεις , ίσως και όχι ! Ο αγώνας αυτός δεν είναι σαν τους άλλους …Άλλωστε , είναι ευκαιρία να γράψεις μια περιγραφή που να έχει μέσα εγκατάλειψη , να έχει μη τερματισμό ! Όλα καλά πάντα φίλε ‘’
Έτσι , με όλες αυτές τις σκέψεις και πολύ περισσότερες ακόμη , ξεκίνησα να κάνω προπόνηση , τέτοια που μου επιτρέπονταν , μιας και ο χρόνος μου δεν ήταν άφθονος! Η προπόνηση για Σπαρταθλο, κατά την γνώμη μου , θέλει πολύ ελεύθερο χρόνο ,κάτι που εγώ δεν διέθετα .Έπρεπε να ‘’ μοιράζομαι’’ σε πολλές υποχρεώσεις και έτσι αυτό που μπορούσα να κάνω ,ήταν να διαθέτω περίπου 90 λεπτά μόνο , καθημερινά !
Γνώριζα επίσης πώς όση προπόνηση και να κάνει κάποιος για αυτόν τον αγώνα , δεν διασφαλίζεται ο τερματισμός του .
Δεν προπονούμουν με βάση κάποιο σχετικό πρόγραμμα κλπ . Αρχικά ξεκίνησα να τρέχω καθημερινά ελεύθερα 20άρια ,αλλά μετά από λίγες ημέρες παρατήρησα κόπωση (εντάξει δεν θα λιώσουμε κιόλας !!!) και έτσι κατέβηκα στα 15 χιλιόμετρα καθημερινά , σε χρόνους από 5 λεπτά κ 40 δευτερόλεπτα και με κόπο (!!!) κατάφερα να φτάσω να τρέχω μέχρι τα 5,55 /χιλιόμετρο . Τα σαββατοκύριακα ,έκανα κάτι…μικρό αυξήσεις , έτρεχα 20 μέχρι 25 χιλιόμετρα και ξανά πάλι στα 15άρια !!! Γνωρίζοντας μέσα μου πολύ καλά ότι αυτό που έκανα δεν ανταποκρίνονταν σε προπόνηση για Σπάρταθλο !!!
Παράλληλα ,τακτοποιούσα και τα τυπικά της εγγραφής μου για τον αγώνα και εφοδιαζόμουν με τον εξοπλισμό που χρειάζεται αυτός ο αγώνας (φακός κεφαλής , παπούτσια, ρούχα κλπ ) και γενικώς σχεδίαζα την ..πορεία μου . Θα είχα και συνοδό , τον Χρήστο, ένα χωριανόπαιδό μου , όχι με δρομική εμπειρία , αλλά τον είχα και παλιότερα σε έναν άλλο αγώνα και ..κάτι ήξερε !!! Σχεδόν κάθε βράδυ , στη καφετέρια που αράζαμε , κάναμε σεμινάριο !!
Και στο βάθος του μυαλού πάντα , η πολυπόθητη ημερομηνία ….30 Σεπ. ( Που πλησίαζε αργά αλλά σταθερά !!) .
Μια εβδομάδα πριν την έναρξη , είχα την ΄΄ τιμή ΄΄ να με πιάσει μία ίωση …Φοβήθηκα όπως είναι φυσικό, έκανα ότι μπορούσα μπας και την εξολοθρεύσω σύντομα ,αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Κάποιοι φίλοι μου είπαν να μην πάω να τρέξω ….αλλά εγώ φυσικά ούτε να ακούσω για κάτι τέτοιο …Προσπαθούσα με μαντζούνια , μέλια, λεμόνια κλπ μπας και μου περάσει , αλλά δεν …
Η δρομική προίκα ήταν έτοιμη , το ίδιο και ο συνοδός μου…Ανεβήκαμε στην Αθήνα ,επισκέφτηκα τους αγαπημένους μου συνάδελφους στον χώρο εργασίας τους, πήρα τις ευχές τους , την μοναδική τους ,απερίγραπτη αγάπη και δύναμη , κάναμε μια …αυτοψία στον χώρο εκκίνησης , καθορίσαμε το ακριβές πρωινό ραντεβού μας και την παραμονή του αγώνα ,πήγαμε στην ενημέρωση του αγώνα ,να μάθουμε διάφορες λεπτομέρειες , να παραλάβουμε αριθμό συμμετοχής , να παραδώσω drop bags κλπ ! Εκεί συναντήσαμε δρομείς που γνωριζόμασταν από πριν αλλά γνωρίσαμε κι άλλους ,που ως όνομα μας ήταν ήδη γνωστοί !!Ανταλλάξαμε χαμόγελα ,αγκαλιές , ευχές …Επίσης είδαμε δρομείς-γυναίκες κ άνδρες- από πολλά μέρη του κόσμου (Αμερική, Ιαπωνία, Γερμανία, κλπ ) που ήταν εδώ για να τρέξουν τον αγώνα…Διάβασα ότι ο μικρότερος δρομέας ήταν 18 ετών κ 62 ο πιο μεγάλος !! Επίσης θα έτρεχε με συνοδό κι ένας δρομέας ,ο οποίος ήταν τυφλός …
Τελευταίες ώρες του απογεύματος έτρεχα να βρω ρουχισμό να φορέσω στον αγώνα , διότι τα λογότυπα πού είχα γραμμένα στα προϋπάρχοντα ρούχα μου δεν επιτρέπονταν σε τούτο τον αγώνα το λογότυπο της εταιρείας μας KNAUF , θεωρούνταν ως διαφημιστικά κλπ …Εν τέλει τα κατάφερα κι έγραψα μόνο την επωνυμία ΄΄ΚΑΤΟΥΝΑ , ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ ΓΗ΄΄ …Πήγα σπίτι , ετοίμασα τα ρούχα , που θα φορούσα το πρωί , έβαλα και μερικές καραμέλες για τον λαιμό μου ,που δεν βελτιώνονταν καθόλου ) έφαγα κάτι τις και κοιμήθηκα …όσο μπορούσα να κοιμηθώ …!!!
Ώρα 4 πρωινή ξύπνησα , έφτιαξα το πρωινό μου ως κάθε μέρα, ντύθηκα και κατά της 6 παρά ήμουν στο σημείο εκκίνησης του αγώνα !! Ο συνοδός μου Χρήστος ήταν ήδη εκεί …Δεν υπήρχε κανείς άλλος !!!! Βλέποντάς με ο Χρήστος μου λέει ΄΄ δεν υπάρχει ψυχή εδώ , είσαι σίγουρος ότι εδώ είναι η εκκίνηση ? ΄΄ (!!!) . ‘’Περίμενε 3-4 λεπτά και θα δεις ΄΄ του απαντώ …και όντως μετά από λίγο άρχισαν να καταφθάνουν τα λεωφορεία κ αμέτρητα αυτοκίνητα με τους δρομείς !!!! Η κατεύθυνση ήταν μία : Ο Προαύλιος χώρος του Ηρωδείου !!
Φτάνοντας εκεί , ένα τρέμουλο άρχισε να με πιάνει (όπως και παλιότερα…) …δεν ήταν από την ίωση που είχα …ήταν από αυτό που θα επιχειρούσα σε λίγη ώρα να κάνω …
Φίλοι δρομείς που δεν θα έτρεχαν στον αγώνα ,αλλά και άλλοι που θα έτρεχαν , ήταν εκεί να με χαιρετήσουν , να μου ευχηθούν ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ …ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ …ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ …Ένιωθα πολύ όμορφα , εισέπραττα αγάπη πολύ μεγάλη , μη διαχειρησσιμη , ήμουν υπερήφανος …μα τόσο πολύ…Το ίδιο γίνονταν και με όλους τους υπόλοιπους δρομείς …
Εκεί και όλοι οι συνάδελφοί μου…με τα γνωστά πανό στα χέρια τους , με τα χαμόγελά τους , με την θαυμαστή αγάπη τους !!! Η μία έκπληξη να διαδέχεται την άλλη …Αγνωστοι δρομείς κ μη , ΄΄γνωρίζοντάς με από τις περιγραφές που γράφω μετά από τους αγώνες μου , να θέλουν να βγάλουμε αναμνηστικές…Ένα ολόκληρο σχολείο με μαθητές έρχονται και μου ζητούν να πάω να φωτογραφηθώ μαζί τους …Απίστευτες καταστάσεις …Και ο κουμπάρος μου εκεί, με το που τελείωσε την νυχτερινή εργασία του ,ήρθε κατ ευθείαν εδώ ,να με ξεπροβοδίσει !!
Επειδή δεν μ άρεσε καθόλου , που μου αφαίρεσαν το λογότυπό μας από τα δρομικά ρούχα μου , σκέφτηκα μια πατέντα και κατάφερα στις φωτογραφίες τουλάχιστον, να φορώ τα ρούχα που είχαν το λογότυπό μας και μετά στην εκκίνηση κ στην διάρκεια του αγώνα φορούσα άλλα!!!!
Η ώρα πλησιάζει 7 !!!
Τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες , αγκαλιές , ευχές , φωνές … Απέναντι από τους δρομείς , πάρα πολλοί φωτογράφοι κ κάμερες από τα ΜΜΕ , οπλισμένοι να απαθανατίσουν την εκκίνηση !! Κάποια κανάλια είχαν και ζωντανή σύνδεση !!
Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση και ξεχυνόμαστε με δύναμη , ως συγκρατημένο νερό ποταμιού, στον αρχικά στενό πεζόδρομο ! Από τις άκρες του να ακούγονται ονόματα δρομέων από συγγενείς κ φίλους , να ακούγονται ευχές, να αστράφτουν τα φλάς των φωτογραφικών μηχανών …
Με ένα τεράστιο χαμόγελο , είμαι κι εγώ μέρος του δρομικού ποταμιού , τρέχω κι εγώ , κατηφορίζοντας τον πεζόδρομο της Δ.Α.
Ο Ηλιος ακόμη δεν μας έχει φτάσει . Η πόλη αρχίζει και ξυπνάει σιγά σιγά …Επί της Ιεράς Οδού η ΕΛ.ΑΣ φροντίζει για την ασφάλεια μας στις διασταυρώσεις και μερικοί κάτοικοί της , με χαμόγελο στα χείλη , είναι στα πεζοδρόμια και μας ενθαρρύνουν …Κάποιοι βιαστικοί οδηγοί μας βρίζουν που είμαστε η αιτία και δεν μπορούν περάσουν να πάνε στην εργασία τους…τα βάζουν με τους Αστυνομικούς που δε τους επιτρέπουν…
Ο δρόμος είναι σχεδόν κατηφορικός , τρέχω στα δεξιά του με άνεση αν και οι μύτες είναι μπουκωμένες …Στους 2 πρώτους σταθμούς δεν στέκομαι καθόλου , ήδη νερό έχω στο μικρό σακιδιάκι που έχω στην μέση μου … Κάπου στο Χαϊδάρι αν δεν καλώ λάθος ,ανηφορίζουμε ,και με περιμένει και ένας παλιός μου συμμαθητής , ο Θανάσης , όπου με απαθανατίζει με το κινητό του !!! Τρέχει λίγα μέτρα μαζί μου , μέχρι που του αναφέρω ότι δεν επιτρέπεται αυτό και σταματά στην άκρη της οδού, ακούγοντάς τον να μου φωνάζει ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ! Κάποια στιγμή περνάει και ο συνοδός μου , κορνάροντας για να τον δώ !!
Από το μπαλκόνι ενός σπιτιού ακούω κάποιον άσχετο , να σχολιάζει το –γενικώς γι αυτόν!- αργό τρέξιμό μας ΄΄άμα πάνε από τώρα τόσο αργά , ούτε ως την Ελευσίνα δεν θα φτάσουν ΄΄ !!!χα χα χα !!!
Μετά από λίγο βγαίνω στην Εθνική Οδό με κατεύθυνση προς Ασπρόπυργο…πορεία κατηφορική…
Τα αυτοκίνητα πάρα πολλά στον δρόμο , πάνε στην εργασία τους …μερικοί μας κορνάρουν …ακούω κάποιον να φωνάζει (είδε το λογότυπο στην μπλούζα μου ) ΄΄Α ΡΕ ΚΑΤΟΥΝΑ , ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΦΙΛΕ ΄΄ και προλαβαίνω ,χωρίς να τον κοιτάξω , να σηκώσω το χέρι μου να τον χαιρετήσω ! Φτάνοντας στο τέλος της κατηφοριάς ,περιοχή Σκαραμαγκά, ακούω ΄΄ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΜΑΛΤΕΖΟ, ΔΥΝΑΤΑ!!!΄΄ , από ένα μηχανάκι που περνά εκείνη την ώρα αλλά δεν καταφέρνω να τους αναγνωρίσω !!!Τους χαιρετίζω φυσικά και συνεχίζω ..Αισθάνομαι καλά , δεν έχω κάποιο πρόβλημα πέρα από τις μύτες μου που κάθε τόσο τις …ξεφυσώ!!! Οι φωτογράφοι της διοργάνωσης επί τω έργω, καταμεσής της Ε.Ο. με τα καρτελάκια τους περασμένα στο λαιμό ….
Με προσπερνά ο Παναγιώτης , ένας δρομέας που έχει εγκαταλείψει 3 φορές τον εν λόγω αγώνα …μιλάμε λίγο κ φεύγει μπροστά…
Δρομείς με προσπερνούν γρήγορα γρήγορα και άλλους προσπερνώ κι εγώ !! Κάποιοι σταματούν στην άκρη για μια πρώτη ανάγκη !!! Ο Ήλιος υπάρχει πια μαζί μας , ευτυχώς ακόμη είναι πρωί και οι σκιές των δέντρων εμποδίζουν τις ακτίνες του να μας φθάσουν ! Στο 18ο χιλ. με προσπερνά ο Ηλίας ,άλλος δρομέας από Βέρροια !! Αστειεύεται λίγο λέγοντάς μου ΄΄ Στρατηγέ σε καμιά 15αριά χρόνια θα σε φτάσω στον βαθμό !!!΄΄ , όντας Στρατιωτικός !!! Τον χαιρετώ , προσπερνώντας με !!! Αλλά όπου νάναι θα τον έχουμε μόνιμα παρέα και τα πράγματα θα αρχίσουν δυσκολεύουν!!! Και γνωρίζοντάς αυτό , είχα μεριμνήσει και στο σταθμό που υπήρχε στον Ασπρόπυργο , στο 19,5 χιλιόμετρο , είχα αφήσει έναν φάκελο με τα πλαϊνά του , τα γυαλιά μου και έναν χυμό , που τα παρέλαβα και τα χρησιμοποίησα φτάνοντας εκεί κάπου στις 9 το πρωί , μασουλώντας παράλληλα μερικά κομμάτια μήλου !!!
Μπαίνουμε στην πόλη του Ασπροπύργου…οι εθελοντές κάνουν πολύ καλή δουλειά ,μας κατευθύνουν …τρέχουμε σε δρόμους με αυτοκίνητα ,διαπιστώνω ότι υπάρχει κατανόηση και ενθάρρυνση εκ μέρους των οδηγών και χαίρομαι γι αυτό …σε κάποιο δρομάκι , υπάρχουν πολλοί μαθητές μαζί με τους δασκάλους τους και κατά σειρά , όπου με αλαλαγμούς απλώνουν τα χέρια τους να μας χαιρετήσουν ,να μας αγγίξουν ,να μας δυναμώσουν ….πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα!!
Βρίσκομαι κάπου στην περιοχή όπου υπάρχουν τα Ελληνικά Πετρέλαια…Στους σταθμούς , γεμίζω το μπουκάλι μου , τρώω κομματάκια μπανάνας , λίγες σταφίδες…και συνεχίζω να τρέχω χαλαρά και χαμογελαστά !! Ο συνοδός μου άφαντος …( Προφανώς , τρόμαξε από την χτεσινή ενημέρωση, που είπαν ότι απαγορεύεται να στέκεται σε σταθμούς που δεν επιτρέπεται η βοήθεια και μάλιστα θα είχε κ τιμωρία (του είπα κι εγώ κανόνισε να με αποτελειώσεις !!΄΄ με βλέμμα μοναδικά κοφτερό !!! )…και έτσι πήγε κατ ευθείαν εκεί που επιτρέπονταν , στο 42ο χιλ και με περίμενε !χα χα χα !! Συναντώ τον φίλο Μανώλη , που είναι συνοδός στον Μάριο Μιχόπουλο . Μου επισημαίνει ότι πηγαίνω πολύ γρήγορα και με συμβουλεύει να ελαττώσω ταχύτητα -και τον ακούω !
Κάποιοι ξένοι δρομείς , σταματούν στην άκρη του δρόμου και βγάζουν φωτογραφίες με φόντο την γαλανή θάλασσα!!!
Στο 30ο χιλ ,έχω αφήσει ακόμη έναν φάκελο με τον χυμό μου ! Αστειεύομαι με τους εθελοντές , λέγοντάς τους αν είναι καλά , αν χρειάζονται κάπου να τους βοηθήσω !! Γελούν δυνατά !!! Εκεί συναντώ την Ζήνια μας και την σύζυγο του φίλου Τάσου Τσολάκη ! Χαιρετιόμαστε ,αστειευόμαστε και τις αφήνω να περιμένουν τον φίλο !! Με προσπερνά ο Δημήτρης ,με καταγωγή από Μέγαρα .΄΄ Τρέχουμε στα μέρη του τώρα ΄΄ σκέφτομαι !!! Μιλάμε λίγο και απομακρύνεται . Στα 100 μέτρα μπροστά μου εντοπίζω τον εξαιρετικό δρομέα Απολλώνιο , 55 ετών , μηχανολόγο μηχανικό -12 συνεχή τερματισμοί στο Σπάρταθλο!!!- να τρέχει σταθερά…΄΄γειά σου Δάσκαλε της Γυψοσανίδας ΄΄ μου λέει !!!!
Ο καιρός είναι προς το παρόν δροσερός ,αλλά περιμένω όπου νάναι να αρχίσει να ζεσταίνει… Σκέφτομαι , ΄΄ ότι όπου νάναι θα φτάσω στα 42 χιλ . Εκεί είπα στον συνοδό μου ότι θα αλλάξω παπούτσια ,αλλά τώρα αναθεωρώ ,μιας και δεν βλέπω να με ενοχλούν …Ο Ήλιος είναι ζεστός πλέον …το καπέλο με προστατεύει καλά, ευτυχώς !! Φτάνοντας στα 42,2 χιλ η ώρα είναι 11 :10 όταν περνώ στον τάπητα χρονομέτρησης …Θεωρώ ότι έφτασα σε καλό χρόνο . Εδώ γίνεται ένας μικρός χαμός , από δρομείς που καταφθάνουν ,από συνοδούς που τρέχουν να τους βοηθήσουν κλπ κλπ ! Σε κάποιους κάνουν μασάζ στα πόδια …
Ο Χρήστος ο συνοδός μου , έχει έτοιμο ένα ταπεράκι με λίγα μακαρόνια ,όπως του είχα σχεδιάσει…Το παίρνω στα χέρια μου ,αρχίζοντας να τρώω και να περπατώ παράλληλα .Δεν στέκομαι καθόλου στον σταθμό. Τον ενημερώνω για το ότι δεν θα αλλάξω παπουτσάκια ,μιας και δεν έχω κάποιο θέμα .Έρχεται για λίγο μαζί μου ,μέχρι να του δώσω το άδειο τάπερακι , με ενημερώνει για εσάς που τηλεφωνούσατε , για το ενδιαφέρον σας ,(και σας ευχαριστώ πολύ) και μετά ο καθένας στον ρόλο του !! Στο βάθος αριστερά ,διακρίνω ένα κατάστημα με επιγραφή KNAUF !!!
Ο πρώτος μαραθώνιος έλαβε τέλος !!Συνεχίζω χωρίς ιδιαίτερο θέμα ,πέρα από τα …ρουθούνια μου ! Οι δρομείς πια ,είμαστε αραιωμένοι στην άκρη του δρόμου !!Από πάνω ο Ήλιος κάνει τα δικά του , δεν έχει πολύ ζέστη θαρρώ ,έχει κι ένα μικρό αεράκι …Από αριστερά μας είναι η θάλασσα και από δεξιά μας τα βουνά …Σε μια γέφυρα που περνούμε από κάτω της, υπάρχουν καμιά 30ριά μικρά παιδάκια με τους δασκάλους τους ,όπου μας περιμένουν και μας χαιρετούν απλώνοντας τα χέρια τους !!! Τους δείχνω-πλησιάζοντάς τα- το λογότυπο της μπλούζας μου και αρχίζουν να φωνάζουν δυνατά ΚΑΤΟΥΝΑ-ΚΑΤΟΥΝΑ !!!χα χα χα !!!
Εντοπίζω έναν δρομέα που σταμάτησε …δείχνει να έχει θέμα με τα πόδια του…κράμπα? Ποιος ξέρει…΄΄ Αρχίζουν τα προβλήματα ΄΄ ,σκέφτομαι !!! Ανά διαστήματα , με συναντούν δρομείς ,άλλους τους γνωρίζω ,άλλους όχι, αυτοί με ξέρουν από τις περιγραφές που γράφω , με ενθαρρύνουν , που μου δίνουν συγχαρητήρια για την προσπάθεια που κάνω…Ο δρόμος είναι απέραντος ,ηλιόλουστος και…αρκετά ανηφορικός , τόσο που περπατώ !!! Εντοπίζω ότι …΄΄ έκλεισε η φωνή μου !!! Δεν μπορώ να μιλήσω !! Οι μύτες μου συνεχώς μπουκωμένες …Πιάνω τον λαιμό μου να δώ μήπως και πονάω ,αλλά ευτυχώς δεν …Απίστευτο!! Συνεχίζω όμως !!! Στους επόμενους σταθμούς –και σε κάθε σταθμό- γεμίζω το μπουκάλι μου , τσιμπολογώ κατιτίς …Πίνω νερό τακτικά , ανά 10 λεπτά, διότι παρατηρώ να στεγνώνει γρήγορα ο λαιμός μου .
( Φτάνοντας στην Κινέττα, κάπου στο 50ο χιλ , θυμάμαι που είχα περάσει πριν 2 έτη πάλι από το ίδιο σημείο , ήταν νύχτα κάπου 12 τα μεσάνυχτα και με περίμενε ο Νίκος Μπουλούκος -τότε ξεκινούσε όντας αρχάριος, το τρέξιμο αυτός , τώρα τρέχει και σε Μαραθώνιο!- και έτρεξε μαζί μου 10 χιλιόμετρα ! )
Στις άκρες του δρόμου , τα δέντρα ρίχνουν την πολυπόθητη σκιά τους ,που την εκμεταλλευόμαστε φυσικά οι δρομείς ! Παραμένω ΄΄ άφωνος ΄΄ !! χα χα !!! Ανησυχώ λίγο …Πρώτη φορά μου συμβαίνει να μην μπορώ να μιλήσω καθόλου…Χρησιμοποιώ μια από τις καραμελίτσες μου, πού μού είχαν δώσει οι συνάδελφοί μου όταν τους επισκέφθηκα στο γραφείο τους , μπας και συνεφέρω τον λαιμό…Επιπλέον , εντοπίζω ότι έχω ενοχλήσεις στο…ίδιο δάχτυλο και στα δυό πόδια , μάλλον φουσκάλες ! Γίνεται αυτό?!!!!! ΄΄ Θα αλλάξω παπούτσια στο 80οχλ. Ως εκεί θα αντέξω ! ΄΄ σκέφτομαι. Κάπου εδώ ακούω τον μοναδικό δρομέα κ φίλο , Γιώργο Πάνο να μου λέει ΄΄ Συνέχισε Παναγιώτη , αύριο θα έχεις κάνει κάτι πολύ σπουδαίο.΄΄ Τον χαιρετώ και προχωράει.
Στον σταθμό στο 65ο χιλ , έχουν και νερό τρεχούμενο και ένα βαρέλι με νερό. Πίνω από το τρεχούμενο και πλένω το πρόσωπο μου και τα χέρια μου. Τα αλάτια από τον ιδρώτα μου , είχαν κολλήσει πάνω μου…Οι εθελοντές μας δίνουν ραντεβού στην Σπάρτη …
Ο δρόμος είναι ελαφρώς κατηφορικώς και σιγά σιγά οριζοντιώνεται . Κινούμαι στ αριστερά του , στις σκιές …Τα δαχτυλάκια στα πόδια πονάνε ελαφρώς…Αργά αργά , πλησιάζω προς τα διυλιστήρια , κάτι που θέλω να προσπεράσω γρήγορα διότι η ατμόσφαιρα εκεί είναι αποπνικτική . Από μακριά , βλέπω τις εγκαταστάσεις …Φτάνω εκεί γύρω στις 14:30 μεσημέρι . Γεμίζω το μπουκάλι μου και παίρνω κι ένα μεγάλο μπουκάλι στο χέρι και συνεχίζω , πότε τρέχοντας και πότε περπατώντας .
Πιο πέρα συναντώ τον δρομέα και φίλο Βασίλη Παππά ,τον έχει καταβάλει η ζέστη…Καταφέρνω και του λέω ένα ΄΄ γειά ΄΄ , περπατώ λίγο μαζί του και συνεχίζω …Η διαδρομή επίπεδη και. απέραντη !!!Δεν υπάρχει άνθρωπος ! Είναι και καταμεσήμερο βέβαια, τι ζητάω κι εγώ ?!χα χα!
Δείτε τώρα το περίεργο: Εκεί , μες την ερημιά (αν και έχει σπίτια ) ,σκέφτομαι ΄΄ μα δεν του κόβει κάποιου εδώ να βγάλει κανένα λάστιχο με νερό δροσερό για τους δρομείς ??΄΄ . Και λίγο αργότερα , κάπου στο 75 , απέναντι από κάποιο μαγαζί , υπάρχει ένα τραπεζάκι με εμφιαλωμένα νερά για όποιον θέλει !!! Φυσικά και βουτάω ένα μπουκάλι , γυρνώντας προς το κατάστημα κουνώντας το κεφάλι μου ως ένδειξη ευχαριστίας ! Στο βάθος εντοπίζω τον δρόμο να ανηφορίζει και να πλησιάζω στην Κόρινθο , στον Ισθμό για την ακρίβεια !!! Με ελαφρύ τρέξιμο ανεβαίνω την ανηφοριά , φτάνω στον σταθμό στο 78ο χιλ , τρώω μερικά κομμάτια μήλο και προχωρώ ! Αδημονώ να περάσω πάνω από την μεταλλική γέφυρα του Ισθμού !!χα χα !!
Μετά από μερικά λεπτά είμαι πάνω στην γέφυρα του Ισθμού και τρέχοντας χαλαρά , ρίχνω ματιές στο…κενό από κάτω !!! Απίστευτη αίσθηση !! Ακολουθούν 1-2 χιλιόμετρα επί της παλαιάς Εθνικής Οδού και φτάνω στο 80ο χιλ στις 4:05 το απόγευμα .Δεν μ αρέσει αυτός ο χρόνος μου !!! Περνώ τον τάπητα χρονομέτρησης ,βλέπω και τον φίλο –θεατή Βασίλη Τσακιρίδη , όπου αλλάζουμε 2-3 κουβέντες . Ο συνοδός μου έχει έτοιμο ένα πιατάκι με ρυζάκι που μου το δίνει και συνεχίζω τρώγοντας κ περπατώντας. Με ρωτάει για τα παπούτσια , αλλά πάλι αναθεωρώ και του λέω ότι θα κάνουμε αλλαγή στον επόμενο σταθμό που επιτρέπει βοήθεια ! Ο σταθμός εδώ έχει πολύ κόσμο που θέλουν να μου μιλήσουν κλπ και θα χάσω χρόνο πολύτιμο ,΄΄ ,αναχωρώ περπατώντας και μασουλώντας το ρύζι μου !
Τα δάχτυλα μου ,δεν με πονούν πολύ αλλά …ενοχλούν !! Πότε τρέχω , πότε περπατώ …Σε κάποιο σημείο , βλέπω έναν δρομέα ξαπλωμένο μέσα σε ένα χωράφι ,κάτω από ένα δέντρο , δείχνει να πονάει και πιάνει το πόδι του …Από το αντίθετο σημείο του δρόμου , έρχεται τρέχοντας ένας εθελοντής (ίσως γιατρός) για να τον βοηθήσει …Η διαδρομή είναι ελαφρώς κατηφορική …γύρω γύρω υπάρχουν μόνο ελαιόδεντρα πολλά. Τους σταθμούς τους περνώ 35-40 λεπτά πριν το κλείσιμό τους …Με πλησιάζει ακόμη ένας φίλος , ο Γιώργος Σταυρίδης , όπου μιλάμε λίγο κ φεύγει με το αμάξι του .
Περνώ το χωριό Εξαμίλια και καθώς ήμουν στην Ε.Ο. ακούω κάποιον , από κάποιο αυτοκίνητο , να φωνάζει ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ , ΠΡΟΧΩΡΑ ΔΥΝΑΤΑ !! Δεν κατάφερα να τον αναγνωρίσω !!!
Στο σταθμό του 90ο χιλ, λίγο πριν την Αρχαία Κόρινθο , συναντώ μερικούς φίλους , μιλάμε λίγο κ απομακρύνομαι …ανηφορικά ,περπατώντας ! Είναι απογευματάκι πια , σε λίγο-σε 2 χιλ.- θα φτάσω στην Αρχαία Κόρινθο ! Όντως ,κατά της 6 φθάνω στον σταθμό και συνοδός μου έχει βρει μια καρέκλα , κάθομαι και βγάζω παπούτσια κ κάλτσες. Συνεννοούμαστε με νοήματα , η φωνή δεν βγαίνει … Οι φουσκάλες είναι…σκληρόπετσες (!) και αντιστέκονται στο τρύπημα της βελόνας ! Επιμένω όμως και τις καταφέρνω . Γίνονται όλες οι απαραίτητες ενέργειες και μετά από 7 λεπτά , τρώγοντας κι ένα λουκουμάκι κόκκινο (!) , συνεχίζω να τρέχω στον πεζόδρομο της περιοχής ,συνοδευόμενος από τον φίλο-θεατή Βασίλη, για λίγα μέτρα !!! Συνεχίζω για λίγο κατηφορικά και μετά ίσια. Μετά από1 χιλ. οι φουσκάλες δεν υπάρχουν, δεν μ ενοχλούν…
Ο Ήλιος πάει να βασιλέψει…Τρέχω ανάμεσα σε αμπελώνες …οι μυρωδιές από τα σταφύλια και τα κρασιά στις αποθήκες των σπιτιών μας φέρνουν στο μυαλό σκέψεις άλλων εποχών …Κάποιοι κάτοικοι ,μας προσφέρουν τσαμπιά με σταφύλια !!
Στο χωριό Άσσος , 100ο χιλ. , ,οι εθελοντές έχουν φτιάξει έναν υπέροχο σταθμό με τροφές κ αναψυκτικά και γλυκίσματα …μας ενθαρρύνουν δυναμικά…Εδώ ο σταθμός έχει και τάπητα χρονομέτρησης !! Αναχωρώντας βλέπω έναν κύριο με ένα πανέμορφο στρατιωτικό τζιπ ,να είναι παρκαρισμένο στο πλάι κ να απολαμβάνει τον αγώνα !! Δεν χάνω την ευκαιρία και πηγαίνω να βγάλω μια φωτογραφία ,έχοντας εν γνώσει μου ότι αυτό θα μου στοιχίσει λίγα δευτερόλεπτα από τον χρόνο μου !! Ως Στρατηγός όμως , πρέπει να έχω κι ένα τζιπ ε?!
Φεύγοντας ,η σκέψη μου είναι πιά στο επόμενο χωριό , στο Ζευγολατιό , όπου θα πρέπει να φτάσω με το τελευταίο φώς , να παραλάβω τον φακό κεφαλής μου και να φορέσω κάποια μακρυμάνικα ρούχα ,για να ανταπεξέλθω στην νύχτα που θα έρθει…
Πλησιάζοντας εκεί , στους δρόμους του χωριού , υπάρχουν αρκετά μικρά παιδάκια που κρατούν μπλοκ ζωγραφικής , τετράδια κλπ .Με πλησιάζουν και ζητούν …αυτόγραφο !!! Πώς να χαλάσεις τέτοιες καρδιές ??? Σταματώ και αρχίζω να γράφω…να ρωτάω ψιθυριστά ονόματα (Αλεξία, Δημήτρης, Ελπίδα , Μαριάνθη….) και να …υπογράφω !!! Ίσως να ικανοποίησα καμιά 10αριά , πριν να τους ζητήσω συγνώμη και να συνεχίσω . Φτάνω στον σταθμό , με την βοήθεια του συνοδού Χρήστου, φοράω μακρυμάνικο ισοθερμικό επάνω και φακό κεφαλής . Ενεργοποιώ τον φακό και συνεχίζω ανηφορικά . Η νύχτα είναι εδώ πια…Είναι ήρεμα ,δεν έχει θόρυβο…Είναι ζεστή…
Στους σταθμούς φτάνω 25-30 λεπτά πριν το κλείσιμο…Οι εθελοντές ξεπερνούν εαυτόν προκειμένου να μας εξυπηρετήσουν …Κάπου στο 106ο χιλ. συναντώ τον εξαίρετο δρομέα κ αγαπημένο φίλο Γιάννη Παπαμιχαήλ…Τρέχουμε για λίγο μαζί …Εχει πρόβλημα με το πόδι του από την Κινέττα …αλλά συνεχίζει !!!
Στον σταθμό στο χωριό Σουλινάρι ,110ο χιλ. , επικρατεί ένα μπάχαλο και αλαλούμ μαζί (!) με κάποιο φορτηγό που έχει κλείσει τον δρόμο…Με το ζόρι ,καταφέρνω και τους αναφέρω αριθμό μου ,με καταγράφουν και συνεχίζω….
Μερικά χιλιόμετρα πριν το Χαλκείον ,η διαδρομή είναι ανηφορική και συνεχίζω περπατώντας . Καταλαβαίνω ότι έτσι θα μειωθεί επιπλέον ο χρόνος μου…Εκεί ο συνοδός μου , προσφέρει ακόμη ένα ταπεράκι με πατάτες αυτή την φορά …για αλλαγή !!! Με ακολουθεί λίγο μέχρι να του δώσω το άδειο πλαστικό. Αρκετοί δρομείς είναι ξαπλωμένοι ,προσπαθώντας να ξεκουραστούν λίγο …Ο Ουρανός είναι καθαρός από σύννεφα …τα τριζόνια τραγουδούν…η νύχτα είναι ζεστή…
Μόνος μου ,συνεχίζω προσηλωμένος , πότε τρέχοντας και πότε περπατώντας. Γεμάτη η περιοχή με αμπελώνες ,μυρωδιές και τριζόνια…Μπροστά μου μακριά , διακρίνω κάποιον φακό κατά διαστήματα …Επόμενος σταθμός όπου θα τσιμπήσω κατιτίς , θα είναι η Αρχαία Νεμέα , στο 123ο χιλ.
Στο μυαλό μου , έρχονται διάφορα γεγονότα που συνέβησαν τους προηγούμενους μήνες και με αυτά πορεύομαι ,προσπερνώντας μερικούς δρομείς κουρασμένους που περπατούν, ασθμαίνοντας ,κουρασμένοι ίσως…
Στο βάθος διακρίνω την σιλουέτα ενός γνώριμου δρομέα , του μοναδικού Απολλώνιου. Παραξενεύομαι που τον συναντώ τόσο πίσω , ΄΄ αυτός έπρεπε να είναι αρκετά μπροστά ΄΄ μονολογώ . Πίσω μου ξέρω ότι έρχεται και ο Γιάννης Παπαμιχαήλ….’’ δύο εξαιρετικοί δρομείς , τρέχουν έχοντας μείνει αρκετά πίσω’’ παρατηρώ.
Στην Αρχαία Νεμέα φτάνω σχεδόν οριακά με τον χρόνο: Μόλις 10 λεπτά πριν κλείσει ο σταθμός . Από τροφοδοσία δεν έχει πολλά πράγματα , ευτυχώς είχα εγώ όμως και έτσι τρώγοντας λίγο ρύζι συνεχίζω χωρίς σταμάτημα. Κάπως επανέρχεται η φωνή μου… Καταλαβαίνω ότι αυτό έχει ο αγώνας αυτός :είναι απάνθρωπος!! Δεν θέλει να χάνεις ούτε δευτερόλεπτο …Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για το τι θέλεις να κάνεις η να φας ,στους σταθμούς και να μην φτάνεις εκεί και να …ψάχνεσαι .
Αρχικά η πορεία μου είναι ανηφορική , με πλησιάζει ο Γιάννης ,με ενθαρρύνει προσπερνώντας με και μετά από λίγο αρχίζει μια μεγάλη κατηφοριά , όπου αρχίζω να τρέχω πολύ δυνατά κι εγώ πίσω του . Εδώ καταλαβαίνω ότι ΄΄ δεν γίνεται να τρέχω έτσι όλη την υπόλοιπη διαδρομή …ασταμάτητα , δυνατά . Είναι πολύ σκληρό αυτό. Δεν μπορεί , κάπου θα τελειώσω…αλλά θα το παλέψω όσο μπορώ …’’
Φτάνω στον επόμενο σταθμό , πάλι με 10 λεπτά πριν το κλείσιμο…Γεμίζω το μπουκάλι μου και συνεχίζω , σε επίπεδη πια διαδρομή . Πλησιάζω τον Απολλώνιο , μιλάμε λίγο μαζί και τον αφήνω…
Στους επόμενους σταθμούς , συνεχίζω να φτάνω στο 10λεπτο πριν το κλείσιμο…Σκέφτομαι τον χρόνο που έχανα με τα διάφορα τερτίπια στην έως τώρα διαδρομή…Παρ όλα αυτά συνεχίζω δυναμικά να τρέχω. Τσεκάρω το περπάτημα μου όταν περπατώ και βλέπω ότι είναι ζωηρό, όπως κι όταν κάνω δυναμικό βάδισμα στις προπονήσεις μου ..με ενθαρρύνει αυτό…σημαίνει ότι δεν έχω ΄΄ πέσει ΄΄ από δύναμη .
Στο 135ο χιλ. προλαβαίνω τον Γιάννη και τρέχουμε μαζί . Παρά τους πόνους που έχει συνεχίζει…στο μυαλό μου ,έρχονται φράσεις σχετικές με τον πόνο , που είχα διαβάσει πρόσφατα από το κείμενου του Μάριου Φουρνάρη …
Απέναντί μας στα δεξιά και πολύ μακριά , φαίνονται τα φώτα από τον νέο δρόμο. ΄΄ Τα βλέπεις εκείνα τα φώτα Παναγιώτη? Εκεί θα πάμε ΄΄ μου λέει !
Μαζί με τον Γιάννη , κάνουμε ένα απίστευτα τρελό δυνατό κυνηγητό , πότε ο ένα ς μπροστά , πότε ο άλλος (και μάλιστα ο Γιάννης να μιλά και στο κινητό!!) …Η διαδρομή είναι κατηφορική και έτσι φτάνουμε στο χωριό Μαλανδρένι , κερδίζοντας μερικά λεπτά !! Εκεί αλλάζω ξανά παπούτσια-κάλτσες, παίρνω μαζί μου κι ένα χυμό και συνεχίζω κατηφορικά και ξαναφτάνω τον Γιάννη . Και πορευόμαστε μαζί , με την ίδια – χωρίς συνεννόηση ,απλά σιωπηλά !- τακτική όπως και πριν, και φτάνουμε στην Λυρκεία (148ο χιλ.) ,πάλι 10 λεπτά πριν το τέλος ! Εκεί τρώω (μάλλον πίνω !!!) μια σουπίτσα ,παίρνω κι ένα τσάι κι αποχωρώ . Τον Γιάννη τον έχω χάσει μες τον χαμό που επικρατεί εδώ. Τον περίμενε ο συνοδός του ,να του περιποιηθεί το πόδι λίγο…
Κάποια στιγμή με προσπερνά , τρέχοντας πάντα δυνατά ,παροτρύνοντας με ,αλλά δεν τον ακολουθώ…συνεχίζω να τρέχω πιο χαλαρά …’’ δεν το έχω’’ αυτό που κάνει ο Γιάννης ! Συνεχίζω πάλι μόνος μου…Επικεντρώνω το βλέμμα μου στην άσπρη διαγράμμιση του δρόμου …Κάποια στιγμή χασμουριέμαι , νιώθω να θέλω να κοιμηθώ…τα μάτια πάνε να κλείσουν …βγάζω μια καραμέλα και συνέρχομαι…σκέφτομαι έναν έναν όλους τους συναδέλφους μου , χρόνο γι αυτό έχω άφθονο…Κοιτάζω ψηλά στο βουνό μπροστά μου και διακρίνω στην σειρά τους φακούς των δρομέων που έχουν αρχίσει και το ανεβαίνουν….Εντυπωσιακή εικόνα …Πότε τρέχω και πότε περπατώ ..
Φτάνω στο χωριό Καπαρέλι ,στο 153ο χιλ. Ξέρω ότι εκεί με τους άλλους εθελοντές είναι και η εξαίρετη Κα Ελένη Μπερσάτσου !! Και έχουν και υπέροχη σούπα !! Με το που φτάνω εκεί και με βλέπει , φωνάζει δυνατά ΑΝΤΕ ΡΕ ΚΑΤΟΥΝΑ , ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! Τους χαιρετίζω όλους , αστειευόμαστε λίγο , παίρνω ένα κυπελάκι σούπα και αναχωρώ τάχιστα !
Η διαδρομή είναι ανηφορική τρέχω, περπατώ , τρέχω ….Σε κάποιο σημείο συναντώ έναν δρομέα να περπατά με πολύ μικρά βήματα , σαν να στέκονταν στο ίδιο σημείο …τόσο αποκαμωμένος ήταν ..δεν του μιλώ , προχωρώ μπάς και φτάσω στον επόμενο σταθμό εντός χρόνου …Πιο πάνω συναντώ μια νεαρή μικρόσωμη χαμογελαστή Γιαπωνέζα , με αμφίεση περίεργη ,που μου έφερε στο νου την …Μίνι , του Μίκυ Μάους , να προχωρά με μικροσκοπικά βήματα κι αυτή !! Της μιλώ λίγο…έχει τερματίσει 3 φορές το Σπάρταθλο…Την αφήνω πίσω μου και συνεχίζω , φτάνοντας στον σταθμό (157,4ο χιλιόμετρο ) ,ώρα 5η πρωινή , περίπου !!!
Εκεί , ακολουθεί ο εξής πολύ σύντομος διάλογος : ΄΄ Καλημέρα σας ! Είμαι εντός η εκτός χρόνου?’’ ρωτώ . ΄΄ Είστε εκτός χρόνου κατά 5 λεπτά ‘’ μου απαντούν . Και αμέσως , χωρίς κάποια άλλη κουβέντα , βγάζω τον αριθμό μου και τον παραδίδω, τηρώντας τους κανόνες του αγώνα και λέγοντας ευχαριστώ ! Γνωρίζω πολύ καλά ,ότι ο αγώνας για εμένα δεν θα έχει συνέχεια. Δεν στεναχωριέμαι καθόλου . Έφτασα ως εδώ, απλά . Ως εδώ τα κατάφερα . Δεν θα έχει συνέχεια . Δεν ΄΄διάβασα ΄΄ πολύ καλά τον αγώνα . Δεν το θεωρώ εγκατάλειψη. Ετσι νιώθω . Δεν τελείωσαν οι δυνάμεις μου …
Ξέρω και λυπάμαι πολύ , μόνο για την απογοήτευση που προσφέρω άθελα μου, σε όλους εσάς που με παρακολουθείτε…αλλά η λύπη αυτή μου φεύγει γρήγορα διότι , όλοι εσείς που με γνωρίζετε , γνωρίζω ότι θα με καταλάβετε…και θα συνεχίσετε να είστε κοντά μου !!!
Σε 5 λεπτά βρισκόμουν στο λεωφορείο-σκούπα ! Σε 10λεπτά ταξίδευα για το ξενοδοχείο στην Σπάρτη !Μου τηλεφωνεί εκείνη την ώρα , ο αγαπημένος φίλος Νίκος να δει τι τρέχει και δεν με βλέπει στα LIVE περάσματα…του εξηγώ!!
Εκείνη την ώρα , 6 το πρωί ,μου τηλεφωνεί ο Διοργανωτής του αγώνα , που είχε ενημερωθεί για το σταμάτημα μου και προς έκπληξη μου , με…΄΄ μάλωσε ΄΄ !! ΄΄Σου ζήτησε κανείς τον αριθμό ?? ΄Γιατί τον έδωσες ?? ΄΄ μού είπε …..Αργότερα έμαθα ότι γινόνταν ΄΄χρονικές παραχωρήσεις ΄΄ σε δρομείς , μέχρι και 20 λεπτά εκπρόθεσμοι . Αλλά εγώ δεν μπορούσα να το δεχτώ αυτό…Οι ΚΑΝΌΝΕΣ ΕΊΝΑΙ ΚΑΝΌΝΕΣ !!!!
Ξεκουράστηκα κάπου 2 ώρες. Δεν είχα κάποιο πρόβλημα, δεν πονούσα κάπου κ κατά της 9 βγήκα και πήγα να δώ τους δρομείς να τερματίζουν…
Εικόνες τερματισμού απερίγραπτες , δεν υπάρχουν λέξεις…Με πιάνουν τα κλάματα. Δεν είναι επειδή δεν κατάφερα να είμαι κι εγώ εκεί, όχι… Είναι που βλέπω την προσπάθεια γενικότερα , μεταμορφωμένη στα πρόσωπα των τερματιζόντων δρομέων , πότε με χαμόγελα , πότε με πόνο , με δάκρυα χαράς…Κλάμα γοερό … που δεν θυμάμαι να έχω ξανά κλάψει έτσι .
Αναρωτιέμαι αν συνεχίζουν ο Απολλώνιος και ο Γιάννης…Μένω εκεί 2-3 ώρες και κατόπιν αποχωρώ ,δεν μπορώ άλλο…Φίλοι , συνάδελφοι , αρχίζουν και μου τηλεφωνούν…Συναντώ την Αμαλία…σταμάτησε τον αγώνα , όντας εκπρόθεσμη κι αυτή ….Το απόγευμα ξαναβρίσκομαι εκεί… Πετυχαίνω σε τερματισμούς Ελλήνων γνωστών και αγαπημένων φίλων που τρέχω να τους συγχαρώ κι εγώ μαζί με πάρα πολλούς άλλους θεατές !! Τάσος Νικολάου κρατώντας την Ελληνική Σημαία, Παναγιώτης Μαστροπέρρος , Γίωργος Πάνος οικογενειακώς , Κουτσιούκος …Ακούω για άλλους φίλους που εγκατέλειψαν , και λυπάμαι….μόλις λίγα χιλιόμετρα από το τέλος…Ανελέητος αγώνας ,σκληρός , απάνθρωπος…
Βλέπω με μεγάλη χαρά , να τερματίζει το 13ο κατά σειρά Σπάρταθλο, υπέροχος Απολλώνιος και να πίνει την μπύρα του ευθύς μετά …
Η σκέψη μου τώρα πάει στον Γιάννη , τον Παπαμιχαήλ….Περιμένω να τον δώ…Το μάτι μου οργώνει τα τελευταία μέτρα της διαδρομής ,μέχρι εκεί που φτάνει….Συνεχώς καταφθάνουν δρομείς…Εντοπίζω τον συνοδό του Γιάννη , μου λέει ότι έρχεται…Κοιτάζω το ρολόι …το 36ωρο εκπνέει …Η εκδήλωση λαμβάνει τέλος …Αρχίζω να βαδίζω αντίθετα πάνω στην διαδρομή , πιστεύοντας ότι θα συναντήσω τον Γιάννη …Πηγαίνω κάπου 2 χιλιόμετρα αλλά δεν τον βλέπω…Αποφασίζω και γυρίζω στο ξενοδοχείο…Την άλλη μέρα το πρωί Κυριακής τον συναντώ εντελώς τυχαία στο σαλόνι του ξενοδοχείου …Εκεί ΄΄ ξέφυγα ‘’ : Μου είπε ότι δεν τα κατάφερε …πάλεψε πολύ σκληρά ,αλλά κάπου στο 190οχιλ. σταμάτησε όντας εκπρόθεσμος ! Κι έβαλα τα κλάματα !Γιατί ήταν πολύ άδικο !
Αλλά έτσι είναι ο αγώνας , οι σκληροί κανονισμοί του !!
Τέτοιο κλάμα δεν έχω ρίξει ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ …Να μην μπορώ να συγκρατηθώ…ανεξέλεγκτο…Μετά από ώρα πολύ σταμάτησα…
Το μεσημέρι πήγαμε όλοι μαζί για το καθιερωμένο γεύμα . Οι φωτογράφοι της Λέσχης της Σπάρτης έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά . Σε τραπέζι έχουν ήδη αποθέσει φακέλους με τα ονόματα , με έτοιμα CD με φωτογραφίες, των τερματιζόντων δρομέων !! Ο Δήμος Σπάρτης μοιράζει σε όλους μας ,υπέροχα αγαθά της Λακωνικής Γης !!
Κατόπιν αρχίζει το ταξίδι επιστροφής ,αλλά στο μυαλό να παραμένουν οι μνήμες του αγώνα …και παραμένουν για πολύ…
Συνάδελφοι και φίλοι αγαπημένοι …
Σας ευχαριστώ…για τα πάντα …δεν έχω άλλα λόγια …
Με τιμή
Μαλτέζος Παναγιώτης.
