Φτάνοντας στην Κόρινθο, ένιωθα την υπέρτατη χαρά και τον ενθουσιασμό για την συνέχεια… το κομμάτι του αγώνα που μου αρέσει περισσότερο, και που με εκφράζει σαν Αντζυ… την ησυχία, τα αμπέλια, το αργό κατέβασμα του ήλιου και τον ερχομό της νύχτας.
Γιατί το Σπάρταθλο είναι όλα αυτά…δύση και ανατολή, ευφορία και πόνος, σιωπή αλλά και θορυβώδη συναισθήματα που σε κάνουν όταν έχουν τελειώσει όλα να νίωθεις τυχερός που είχες την ευκαιρία να ζήσεις τις στιγμές όλες…και τις καλές και τις δύσκολες, γιατί όλες είναι που θα σε πάνε παραπέρα και θα σε κάνουν πιο σοφό και έμπειρο στον κόσμο των υπεραποστάσεων… και αυτά θα μεταφερθούν στην ζωή την ίδια.
Νίωθω τυχερή που έτρεξα και μόνη αλλά και με συναθλητές μέσα στον αγώνα, με άλλους 100μέτρα, με άλλους χιλιόμετρα, άλλοτε σιωπηλά, ακούγοντας ο ένας το βήμα του άλλου, άλλοτε με λίγες κουβέντες κουράγιου και ευχών. Αυτές οι στιγμές δεν ξαναγυρίζουν, έμειναν πίσω στον χρόνο, αλλά γράφτηκαν δυνατά μέσα μου. Πήρα απίστευτη χαρά για τον κάθε συναθλητή μου που τερμάτισε και είχα την ευκαιρία να τον φιλήσω και να αγκαλίασω….
Για διάφορα απρόβλεπτα που συνέβησαν, στομάχι, φουσκάλες κλπ έφτασα μέχρι τη Νεστάνη φέτος. Αλλά το σίγουρο προβλεπόμενο γεγονός ήταν οι φίλοι μου που βρέθηκαν εκεί να μου δώσουν θάρρος ο καθένας με τον τρόπο του. Ο Δημήτρης και η Vicki ακούραστοι, το ευχαριστώ είναι φτωχό. Η Katerina και η ομάδα του John που μέχρι και χορευτικό μου έκαναν σε κάποιο σταθμό, ο Maik Fotinos και η Ζωή, Ο Μιχάλης και η Βίκυ, Ο Φίλιππας και η Μίνα , ο νονός Sam και η νουνά μου που με περίμεναν Λύρκεια δεύτεροι γονείς για εμένα, η Zinia και η Panagiota, ο Pavlos, η Marigo, ο Dimitris.
Ολοι οι εθελοντές των σταθμών, οι φυσιοθεραπευτές (Markos σε ευχαριστώ που με ίσιωσες και φέτος), Christos Αργύρη και Βασίλη λίγο πριν κλείσει η αυλαία για μένα ήσασταν μια αγκαλιά που είχα πολλή ανάγκη.
Το Σπάρταθλο είναι ένας σπουδαίος και σκληρός αγώνας. Αλλά είναι τόσα πολλά τα μαθήματα που δίνει, που για όποιον έχει τον σεβασμό για την δυσκολία του, την ψυχραιμία και την υπομονή να πορεύεται με αυτά που παίρνει, η όποια κατάληξη είναι “στιγμές ευτυχίας”.
